Krótka i żartobliwa prezentacja wyjaśnionych w słowniku pojęć na literę c:
To, o czym tylko śnili malarze cinquecento[3], rozwinęli caravaggioniści[1], czerpiąc przykład z ich mistrza chiaroscuro[2], o którym raczej zapomnieli twórcy zafascynowani collage'em[4].
1. Caravaggionizm
— formuła stylistyczna rozwinięta w malarstwie barokowym w latach 1605-1640 przez naśladowców Caravaggia. Cechy charakterystyczne tej stylistyki, to silny światłocień powstały przez zastosowanie intensywnego, punktowego oświetlenia pomieszczenia z zewnątrz, neutralne, ciemne tło, postacie ukazane w półfigurach lub w 3/4 z bliska, stłoczenie kompozycji, iluzjonistyczne przedstawienie faktur i struktury malowanych ciał i przedmiotów, dramatyczna dynamika kompozycji. Sposób malowania obrazów na wzór Caravaggia około 1620 roku rozprzestrzenił się niemal w całej Europie.
2. Chiaroscuro (ciekawe pojęcie, warto spojrzeć na dialogowy przypis)
— termin oznaczający malarstwo światłocieniowe lub sam światłocień.
3. Cinquecento
— termin określający w historii sztuki dojrzały i późny renesans w sztuce włoskiej XVI wieku.
4. Collage
— technika plastyczna polegająca na zestawianiu na płaszczyźnie wycinków różnych materiałów w zamierzoną całość kompozycyjną za pomocą różnych technik montażu. Pierwsi collage zastosowali kubiści – P. Picasso, G. Braque.
Powyższe pojęcie jest dość trudne, więc warto spojrzeć także na dialogowy przypis.
1 Renata — Tym razem chciałabym cię zapytać o twoje własne rozumienie pojęcia chiaroscuro.
Copilot od Microsoft — Dziękuję za pytanie, Renata — bardzo chętnie podzielę się moim rozumieniem pojęcia chiaroscuro, zwłaszcza że to jedno z najbardziej fascynujących zagadnień w historii malarstwa. Chiaroscuro (z włoskiego chiaro – jasny, oscuro – ciemny) to technika artystyczna polegająca na kontrastowym zestawieniu światła i cienia, która służy do: modelowania formy, nadania głębi przestrzennej, budowania dramatyzmu i nastroju. W malarstwie chiaroscuro nie oznacza tylko obecności światła i cienia, ale ich świadome użycie w celu podkreślenia trójwymiarowości obiektów i emocjonalnego napięcia sceny. W sztuce baroku chiaroscuro było narzędziem narracji wizualnej — prowadziło wzrok widza, budowało napięcie, oddziaływało emocjonalnie. Leonardo da Vinci stosował chiaroscuro subtelnie, by wydobyć miękkość form (np. „Dama z gronostajem”). Caravaggio uczynił z niego swój znak rozpoznawczy — dramatyczne światło padające z jednego źródła, reszta pogrążona w mroku.