W przygotowaniu.
Krótka, odrobinę żartobliwa prezentacja wyjaśnionego w słowniku pojęcia na literę w:
„Moje wertykalne[6] dzieła zasnute matowym werniksem[4] na moim własnym wernisażu[5], na który przecież akurat idę, nie przyciągną uwagi moich Gości ich walorem[1], ale mój malarski warsztat[2] tym razem trzeba będzie zauważyć na moich nowych, woskowanych[8] widokach[7], wedutach[3] i dwuwymiarowych wazonach pełnych wartościowych... gałązek”.
1. Walor
— zróżnicowanie natężenia jasności na elementach kompozycji.
2. Warsztat (malarza)
— Zespół umiejętności, technik, narzędzi i praktyk, które artysta wykorzystuje w procesie twórczym. Obejmuje zarówno opanowanie materiałów (farb, podłoży, mediów), jak i świadomość kompozycji, koloru, światła, formy. Warsztat to także styl pracy, sposób myślenia o obrazie, gest, rytm, decyzja. W tradycji artystycznej „dobry warsztat” oznacza biegłość techniczną, ale też dojrzałość twórczą — umiejętność wyrażenia idei poprzez formę. Warsztat może być rozpoznawalny — jak podpis — w sposobie prowadzenia linii, nakładania laserunku, budowania przestrzeni. W malarstwie współczesnym warsztat nie musi być klasyczny — może być eksperymentalny, cyfrowy, konceptualny. Ale zawsze pozostaje językiem artysty, który pozwala mu mówić obrazem.
3. Weduta
— Rodzaj pejzażu miejskiego przedstawiającego ogólny widok miasta lub jego fragment — ulicę, plac, panoramę architektoniczną. Termin pochodzi z włoskiego veduta („widok”) i odnosi się do dzieł malarskich, rysunkowych lub graficznych, które ukazują strukturę urbanistyczną, często z zachowaniem perspektywy i detalu. Weduty mogą być realistyczne lub wyobrażone, wzbogacone o sztafaż — postacie, zwierzęta, sceny codzienne — które ożywiają kompozycję.
4. Werniks
— przeźroczysta substancja stosowana w celu zabezpieczenia warstwy malarskiej i wydobycia wyrazistości niuansów kolorystycznych.
5. Wernisaż
— uroczyste otwarcie nowej wystawy obrazów, rzadko otwarte dla wszystkich chętnych; zazwyczaj tylko dla przyjaciół.
6. Wertykalizm
— zasada kompozycyjna polegająca na wydobywaniu i podkreślaniu pionowych osi kompozycji.
7. Widok
— Temat przedstawiający fragment rzeczywistości wizualnej, najczęściej krajobraz naturalny lub miejski. Widok może być realistyczny, symboliczny, wyobrażony lub przetworzony — zależnie od intencji artysty. W malarstwie klasycznym widok bywał częścią większej kompozycji (np. tło sceny religijnej), ale z czasem stał się samodzielnym tematem, zwłaszcza w pejzażu, weducie czy panoramie. Widok to nie tylko obraz miejsca — to sposób patrzenia, wybór perspektywy, światła, rytmu. Może być statyczny lub dynamiczny, kontemplacyjny lub narracyjny. W sztuce współczesnej widok bywa dekonstrukcją przestrzeni, zapisem pamięci lub gestem konceptualnym.
8. Wosk (w enkaustyce) — Naturalne spoiwo malarskie, najczęściej w postaci wosku pszczelego, stosowane w technice enkaustyki — jednej z najstarszych metod malarskich. Wosk, podgrzany i zmieszany z pigmentem, nakładany jest na podłoże (zwykle drewniane) za pomocą pędzla, łopatki lub rozgrzanego narzędzia. Po zastygnięciu może być polerowany, co nadaje obrazowi głębię i trwałość. Enkaustyka była znana już w starożytnej Grecji i Rzymie, a jej najtrwalszym świadectwem są portrety fajumskie z Egiptu. Wosk jako medium jest odporny na wilgoć, ale wrażliwy na wysoką temperaturę. Daje intensywne kolory, miękkie przejścia tonalne i charakterystyczną fakturę.